De eerste zin. Ieder schrijver is ernaar op zoek: dé perfecte eerste zin. Het is een zin die, als het even kan, de lezer met verstomming slaat, verbluft door zoveel schoonheid en subtiliteit. Het is een zin die alles zegt en toch niets, een zin die alle andere al in zich lijkt te dragen, als een heel universum dat samengebald zit in een Higgsdeeltje.
En toch… is een eerste zin niet meer dan een begin. Een kiem zeg maar, zoals dit manifest een kiem is. Je hebt een zaadje gevonden, waaruit iets moois kan groeien. En dus schrijf je verder, verwoed woorden aaneenrijgend tot zinnen, zinnen tot alinea’s, alinea’s tot hoofdstukken. Je schrijft jezelf een eind weg, keert terug op je stappen, schrapt en voegt toe, slaat een andere weg in, een zijpad misschien, maar komt steeds dichter bij je bestemming: een afgewerkte tekst, a thing of beauty, a joy forever.
Als schrijven vinden is, is het evenveel zoeken. Schrijven is als het leven zelf, een voortdurend onderweg zijn, een gestage zoektocht naar jezelf, jouw plek in de wereld. Het is geen gemakkelijke tocht en je mag er donder op zeggen dat je er niet zonder kleerscheuren vanaf zal komen. Je zal keuzes moeten maken, staand midden op het kruispunt, gewrongen tussen het hoofd en het hart. Je zal niet weten wat er komt en of je wel de juiste weg neemt. Maar als je blijft staan, zal je het nooit weten.
Ja, je zal jezelf ooit vastlopen, jezelf voor het hoofd willen slaan, maar dat geeft niet. Op een dag kom je op een pad dat je verder leidt dan je ooit had durven denken. Je zal versteld staan, de bestemmingen die je bereikt als je je eigen weg durft te gaan, de ervaringen die je opdoet als je je veilige haven verlaat.
Daarover gaat deze blog: over boven op een bergtop staan, de wereld aan je voeten, over dromen en ze waarmaken, over twijfel en durf, vasthouden en loslaten. Zelfs bij de meest doorgewinterde avonturier bonst soms de twijfel in het hart. Maar hij zet door, ziet niet om.
We moeten terug naar de roots. Weg van het gepieker, weg van de druk en de stress die het hedendaagse leven met zich meezeult. We moeten opnieuw leven met de gulzigheid en onbevangenheid van een kind, met een open blik, een open geest, verwonderd om zoveel schoonheid in de wereld. Pas dan vinden we wat we zoeken, zien we orde in de chaos, voelen we rust in het hoofd. Dát gevoel van vrijheid. Dat is leven. Dat is schrijven.
Bestemmingen 