De eeuwigheid aanraken

Het was zo’n nacht waarop ik de slaap maar moeilijk kon vatten. We hadden de avond nog tot laat in de bar doorgebracht en de gesprekken die we gevoerd hadden, bleven door mijn hoofd spoken. Na een tijdje trok ik mijn kleren aan, nam mijn statief en camera en verliet de kamer.

Aan het eind van de weg

Aan het eind van de weg staan ze te wachten. Ik voel hun blikken, koel en berekenend als die van raven.

Waarom Bob Dylan als je ex-lief is

Bob Dylan, Liverpool, 1966 – copyright: Barry Feinstein

The times they are a-changing, dat heeft het Nobelprijscomité deze week nog maar eens duidelijk gemaakt. De toekenning van de Literatuurprijs aan Bob Dylan is een vertwijfelde poging van het comité om zijn eigen relevantie op te krikken in een wereld die steeds minder van hoge cultuur wil afweten.

Extreem dichtbij, onnoemelijk veraf

Je tuurt uit het raam, fronst de wenkbrauwen. Beneden, aan de overkant van de straat, scheurt een brandweerwagen voorbij, daarna nog één, daarna een ambulance. Al de hele morgen kijk je op bij elke nieuwe sirene die vanuit de verte weerklinkt. Je ziet ze voorbijkomen, de brandweer- en politiewagens, geagiteerd als bijen, ziet ze over de brug verdwijnen, over het kanaal, naar links, een kluwen van straten in.

Brussel in het ochtendlicht

Je dwaalt door de stad in koel, schuchter ochtendlicht. Een verlaten plein, de buik van een kerk, stille gevels. Hier en daar vliegt een duif op, opgeschrikt door een enkele voorbijganger. Luiken en deuren van winkels en restaurants zijn nog afgesloten. Stilte voor de storm. Je denkt aan een uitspraak van een oude schrijver, hoe de sfeer van een stad je bijblijft, hoe je ze met je meedraagt, als de gedachte aan iemands ogen, iemands wimpers. En hoe gelukkig je dat maakt.

De schoenen van Balotelli

Voor het wedstrijdje staan Balotelli en ik even alleen op het veld. ‘Heb je toevallig geen extra paar sportschoenen bij,’ vraagt hij. Hij toont me zijn schoenen. Door de zool van de ene loopt een diepe scheur. In de zijkant van de andere zit een gat waar je haast een vinger door kan prikken. 

Mijn naam is Ahmed

Mijn vrouw. Mijn lieve vrouw. Ik kijk naar haar, hoe ze daar ligt, hoe ze ademt, alsof niets haar ooit zou kunnen gebeuren. Haar donkere haren waaieren uit over de witte lakens. Haar wimpers bewegen even, ze zucht in haar slaap. Ik wil een zoen op haar voorhoofd drukken, maar ik houd mezelf tegen. Ik wil haar niet wakker maken.

Voorzichtig neem ik mijn kleren van de stoel in de hoek, trek ze aan en loop naar de keuken. Ik vul het koffieapparaat en druk op de knop. Een minuut later begint het apparaat te pruttelen. Ik hou van het geluid, het geluid van een nieuwe dag.